Het gemis…
Het gemis…
Er is maar één seconde voor nodig waarin ons leven compleet verandert. Eén moment. Het ogenblik dat je te horen krijgt dat je ernstig ziek bent. Of het moment dat je hoort dat je partner verongelukt is of het bericht krijgt dat je kind nooit meer thuis zal komen.
Het ergste wat ouders kan overkomen is de dood van je kind. Ondragelijke pijn… Ik citeer het gedicht van Koos Schuur, omdat het verdriet anders niet in woorden is uit te drukken:
”Mijn dochter is dood!
's Morgens wil ik haar wekken en eensklaps weet ik weer: mijn dochter is dood!
’s Middags als ik de tafel wil gaan dekken, staat op het tafelkleed: mijn dochter is dood!
Wanneer ik met de buurvrouwen ga praten, zeggen hun woorden mij: mijn dochter is dood!
En in de spiegelruiten van de straten spiegelt zich dit alleen: mijn dochter is dood!”
Verscheurd als je bent, leef je verder, je moet wel!
Maar kun je tegen ouders van een gestorven kind zeggen dat ze door de pijn heen groeien? Die ouders bepalen dat zelf wel. Pas las ik een stukje van een predikant: “voor de lijdende mens is het lijden ook een zegen. Bereidheid tot lijden behoort tot de voorwaarden van het menselijk geluk”. Wat een pastorale onzin! De pijn kan niet worden verzacht of worden weggenomen met dit soort onzin woorden. Ik herinner me een kinderboek, het ligt in het kinderhoekje in de Vlindertuin. Het heet “Vlinder voor Marianne”. Marianne is heel ziek. Van haar broertje van vier krijgt ze een rups in een glazen potje met een blaadje sla erbij en gaatjes in het dekseltje. Dan overlijdt Marianne en haar broertje vergeet de rups. Na de begrafenis gaat hij naar de kamer van Marianne en dan ziet hij hoe een schitterende vlinder zich ontpopt. Hij opent het potje en de vlinder stijgt op en zweeft sierlijk om door het open raam te verdwijnen…