Gisterenavond 14 december jl. waren er veel vallende sterren te zien. Mijn hart maakte een sprongetje toen ik het            s’ morgens in de ochtendkrant las. Want ondanks de drukte van de decembermaand kon ik mij dit keer vrijmaken om ze te zien. Ik herinner mij nog de eerste keer dat ik er één zag.

Het was rond deze tijd. Ik was 15 jaar en liep met mijn tante Nel door de winteravond.  Er lag een dikke pak sneeuw en de snijdende koude wind liet mij huiveren, ondanks de warme winterjas die ik met Sinterklaas had gekregen.
Tante Nel was een lieve tante. Ik mocht haar graag omdat ze altijd zo vrolijk was. Ze vond mij ook aardig, want als ze op bezoek kwam en me zag, lachte ze en drukte me hartelijk tegen zich aan. Ze rook naar rozen. Ineens wees ze naar de hemel en zei: ‘Vlug! We mogen een wens doen!’. ‘Een wens?’
En toen zei ze het, van een vallende ster en de wens die je dan mocht doen, maar je mocht niet vertellen wat je wenste, behalve wanneer die wens was uitgekomen. Ik vroeg of het gebeurde dat zo’n wens uitkwam.
Mijn tante knikte. Ik vroeg of het haar weleens was overkomen. Mijn tante vertelde over haar moeder, mijn oma.
Die was het jaar daarvoor geopereerd. En toen had ze een vallende ster gezien en gewenst dat haar moeder beter werd. Dat gebeurde. Ze vertelde dit ernstig en haar ogen straalde. Pas jaren later zag ik weer een vallende ster.
Mijn vader was ernstig ziek en ik wenste dat hij beter werd. Mijn wens kwam niet uit. Toch boden de sterren mij troost en houvast. Juist die twee elementen, de sterren en de dood zijn al eeuwen met elkaar verweven. Of je nu gelooft in het hiernamaals, de hemel of de hel, of niet: de sterrenhemel is onmiskenbaar aanwezig op alle momenten van het leven en zeker ook in perioden van rouw. Voor velen bieden sterren troost door de gedachte dat hun dierbare ergens vanuit het universum bij ze aanwezig is en een oogje in het zeil houdt. Een geruststellende gedachte.
De ongrijpbare lucht biedt steun. Ook kinderen worden getroost door de gedachte dat hun oma of opa een ster aan de hemel is. Mocht u in de gelegenheid komen, kijk dan eens naar boven naar de sterren en misschien wilt u wel een wens doen. In ieder geval geeft het kijken rust en biedt het troost.

Harte groet, Nicoline

Delen: