‘Leven betekent niet een kloppend hart en longen die werken, 
     leven is samen delen, aangeraakt worden, lief hebben.
                Anders kan je net zo goed dood zijn.’
                                                                                Marlies Rattink

Een van de onderwerpen waar ik, als theoloog, veel over nadenk is kwaliteit van leven en de ‘ervaring van geluk’.
Zelf word ik gelukkig door het contact met mensen. Er zijn een aantal mensen bij waarmee ik mij verbonden voel. Wanneer ik bij hen ben dan voel ik me geborgen en ontspannen. Dat ervaar ik als geluk.
Deze momenten koester ik in mijn herinnering en wanneer ik ze nodig heb, herbeleef ik ze en geven ze me kracht.
Dit geldt ook voor de belevenissen die we met elkaar mogen hebben. Deze geven wederkerig geluk en geven kwaliteit aan mijn leven. Gelukkig ben ik gezond en kan ik gaan en staan waar ik wil.
Ook word ik gelukkig van bepaalde materiele zaken, zoals bijvoorbeeld lekker eten en het lezen van een boek.

Maar gaandeweg bij het ouder worden gaat het lichaam gebreken vertonen en overlijden partners, familieleden en vrienden. De geluk gevende momenten zijn niet meer vanzelfsprekend en materie wordt steeds minder belangrijk.
Door de onthechting van materie, is het contact met de dierbare overblijvers veelal nog het enige dat geluk kan geven. De rest doet er dan niet zoveel meer toe. Een dierbare die je hand vast houdt, een knuffel van je kind of kleinkind.
Het zijn deze momenten die kwaliteit aan het leven geven. En ondanks alle hartverwarmende initiatieven van vele mensen tijdens de isolatie, missen ouderen en hun dierbaren het contact. Tijdens de vele emotionele telefoongesprekken die ik mocht hebben met ouderen waren er bij die zeiden: ‘Als het zo blijft, dan hoeft het voor mij niet meer. Dan ga ik liever dood’.

Ouderen zijn hard getroffen door het coronavirus. Zowel direct als door de impact van de maatregelen. Maar gelukkig zijn de maatregelen nu versoepeld en mogen gezonde ouderen van één of twee vaste personen bezoek ontvangen. Wat een verademing.

Iemand vroeg onlangs aan mij of ik vond dat deze periode naast al het leed ook iets goeds heeft gebracht. Volmondig kan ik daarop ja zeggen.   Ik heb de bezinning, de pas op de plaats, over alles wat wij voorheen vanzelfsprekend vonden wat nu helemaal niet meer zo vanzelfsprekend is, zinvol ervaren. En ik hoop dat we een deel van deze bezinning en schoonheid weten te behouden na afloop van deze periode van maatregelen.
Want leven is samen delen, aangeraakt worden en lief hebben.

Harte groet, Nicoline

Delen: