Als je echt niet verder wilt…
Als je écht niet verder wilt…
Een tijdje geleden kwam een jongeman met zijn moeder naar de Vlindertuin voor een voorbespreking van een uitvaart. Nadat we ons aan elkaar hadden voorgesteld, zei de jongeman: ‘we zijn hier voor mij en het is niet nodig dat u de appartementen laat zien, want ik wil zo spoedig mogelijk na mijn overlijden weggebracht worden naar het crematorium en het liefste in een kartonnen doos. Ik heb mijn hele leven psychische problemen en ik ben levensmoe’. Ik liet de jongeman praten terwijl we gingen zitten. Er bewust van dat deze jongeman niet op een eigen moment besloten had om zijn oorsprong te ontmoeten, maar dat dit besloten was in een dialoog, een zoeken naar vrede en evenwicht. Hij vertelde dat hij alle hulp had gehad die hij maar kon wensen, maar dat hij niet meer verder wilde met leven. Hij was klaar met het leven. Hij koos tegen het leven en daarmee voor de dood. Niet omdat de dood hem aantrekt, maar omdat het leven hem zo afstoot. Ik zei tegen hem, ‘dat ik zijn keuze respecteerde en het moedig van hem vond, dat hij hier samen met zijn moeder zijn uitvaartwensen wilde bespreken. Zijn moeder zat er stilletjes bij en er liep een traan over haar wang. Haar rouwen was al eerder begonnen, toen ze doorkreeg hoe ziek haar zoon was. Een ziekte die uitliep op een finale die in alle eenzaamheid moest worden gespeeld.
De onzekerheid die zekerheid werd. ‘Ja’, zei ze, ‘ik steun en troost hem. Ik weet dat hij zo snel mogelijk gecremeerd wilt worden, toch wil ik graag als hij overleden is een paar dagen samen met hem zijn, zodat ik hem kan vertroetelen.’ Jeetje’, zei de jongeman, ‘nou ja, voor mij hoeft het niet, maar als je dat wilt, oké dan, maar niet langer dan drie dagen dat is lang genoeg. En je hoeft me niet weg te brengen naar het crematorium, dat wil ik alleen’.
De moeder kijkt me aan en ik weet dat ze leeft, maar dat ze ook een beetje op een rare manier dood is gegaan. Omdat ze, ondanks dat ze solidair is met haar zoon, het zo verschrikkelijk moeilijk heeft. Ze wordt achtergelaten. Wat voelt ze, wat moet ze voelen…
Aan het einde van ons gesprek, zeg ik tegen de jongeman, ‘je hebt zoveel geleden, meer dan iemand van ons kan weten. Maar weet dat er niets verloren gaat en dat er niets vergeefs is geweest. Je keuze wordt gerespecteerd, vervolg je reis. Voel je vrij en geliefd. Het universum wacht op je. We willen dat je rust en vrede krijgt. Hij keek mij in de ogen en knikte. De moeder pakte mijn hand, we keken elkaar aan en ik zeg tegen haar: Ook u heeft veel geleden en op sommige momenten is het lijden zo groot, dat u misschien het gevoel heeft dat u tekort bent geschoten, maar dat is niet zo. De liefde die jullie voor elkaar voelen, die zal er altijd zijn bij alle veranderingen die voor jullie liggen. Uw zoon weet dit en draagt deze liefde mee in zijn hart.
Helaas kon ik de kou niet wegnemen, maar ik hoop dat het gesprek iets van warmte heeft gegeven…