Eigenlijk is het niet te bevatten dat door de invloed van het coronavirus, in zo’n korte tijd zo ongelooflijk veel is veranderd. Dit geldt ook voor het afscheid nemen van een dierbare. Sommige nabestaanden zeggen: ‘Het is niet anders.’
Anderen worden creatiever en gaan manieren bedenken om het afscheid vorm te geven.

Zo was er een man overleden die tot voor kort nog actief was bij diverse verenigingen en de hondenclub.
Al die mensen wilden afscheid van hem nemen, maar dat kon natuurlijk niet.
Op de dag van zijn afscheid toen de rouwauto door zijn straat reed stonden al die mensen en honden daar op veilige afstand. Daarna hebben ze met elkaar de rouwauto begeleidt naar het crematorium en aansluitend hebben ze een erehaag gevormd en een laatste groet gebracht. Zo brachten ze een eerbetoon aan de overleden man.
Wat een groots en troostvol afscheid.

Wat mij raakt is dat er in deze tijd van gedwongen afstand, juist meer verbinding is. Dat ervaar ik in mijzelf, om me heen en ook bij de nabestaanden. Er is veel saamhorigheid en men troost elkaar.
Troost is relationeel en het is iets dat helpt. Het is onderdeel van het leven en je hebt het nodig als het leven rake klappen uitdeelt. Het is menselijk, liefdevol en het geeft moed.
Het zorgt ervoor dat het contact met elkaar veel intenser is omdat we onze kwetsbaarheid durven delen en opener zijn. Zoals Alke Liebich zegt: ‘Troost ligt niet in wat de ander geeft, maar het samen proberen, samen doen. Dat geeft ruimte’.

Wat is het toch bijzonder dat er ondanks alle beperkende maatregelen er ook iets moois opbloeit in de samenleving en dat we signalen van hoop en verbinding mogen ervaren.

Harte groet, Nicoline

Delen: